‘Neem het leven niet te serieus. Je overleeft het toch niet.
Ik kom oorspronkelijk uit Assendorp. Het is echt een ons-kent-ons wijk. Echt een volkswijkje nog. Ik ken veel mensen op straat. Ik kan niet rustig even in de buurt lopen. Ik word zo tien keer aangesproken. Een bezoekje aan de Jumbo, midden op de dag, duurt bij mij gewoon een uur.
Soms ga ik gewoon buiten de wijk boodschappen doen, om even rust te hebben. Het fijnste plekje in Assendorp is daar waar mijn ouderlijk huis staat. Daar is alles begonnen. En daar is het voor mijn vader en moeder ook geëindigd. Voor mij gaat het hier eindigen. Ik heb een cystenier en eind 2022 heb ik mijn laatste hartinfarct gehad. Eind van het jaar word ik 50, ik had nooit gedacht dat ik dat zou halen. Ik ben met dat idee opgegroeid. Bij ons in de familie worden ze niet oud. Mijn moeder is 64 geworden, ze was de oudste ooit. De rest overleed al in de 40, of nog jonger. Dat is ook de reden dat ik heel jong heb besloten, dat ik geen kinderen op de wereld ging zetten. De nierproblemen zijn overerfbaar. Dat doe ik mijn kind niet aan. Ik heb twee periodes gehad waarin ik gedialyseerd werd. Een keer 4 jaar en een keer 10 jaar. Vijf dagen per week naar het ziekenhuis. Mijn laatste niertransplantatie kreeg ik in 2018 van een jongen van 18 uit Spanje. Die nier doet het nu goed. Maar dat is wel de laatste kans die ik krijg. Dialyseren kan niet meer. Transplantatie kan niet meer. Dan stopt het gewoon. Gemiddeld gaat een transplantatie-nier 15 jaar mee. De klok tikt door.
Je leert ermee leven. Ik haal elke dag het beste uit mijn dag. Leuke dingen doen, leuke mensen om je heen. En humor. Harde humor.’
Teunis