‘Leren loslaten is mijn grootste gevecht in mijn leven. Mijn kind, mijn familie loslaten. Ik kwam er op jonge leeftijd al achter dat ik last had van PTSS. Het was nooit mijn wens om zwanger te worden. Ik werkte destijds bij de Enk en een zwangerschap zat niet helemaal in de planning. Het overkwam me een beetje. Ik gebruikte antibiotica toen en daardoor werkte mijn anticonceptie niet. Dus ik werd eigenlijk per ongeluk zwanger. Toch kijk ik er niet met spijt op terug.
Ik was bekend met depressies en heb toen ik zwanger was, direct aan de bel getrokken in het ziekenhuis bij de angstig zwangeren poli. Die hebben me ook goed begeleid.
Daarna heb ik een kraambedpsychose gehad. En daardoor is alles wel in een ander perspectief komen te staan. Maar je kunt je er nooit op voorbereiden dat je zoiets krijgt. Ik was gelukkig nog wel zo bij, dat op de laatste dag dat de kraamhulp er was, ik tegen haar zei: het is het beste als je me nu naar de Paaz brengt, en mijn kind ergens veilig bij mijn schoonmoeder, want dit gaat niet werken.
Het gaat gelukkig heel goed met mijn kind en ik heb nog steeds een leuk contact met hem, maar het is wel nog steeds een ding. Het leven is heel anders verlopen dan ik had verwacht.
Het mooiste wat mijn kind gebracht heeft, is dat ik heb leren loslaten en dat ik nu alleen kan zijn. Dat kon ik vroeger nooit. Ik kom uit een heel groot gezin. Dertien man. En mijn grootste angst toen ik in Zwolle kwam wonen, was het alleen zijn. Tegenwoordig lukt me dat best goed.
Alleen zijn, brengt me vrijheid. Minder angst voor dingen. Dat geeft me wel vrijheid ja.’
Janine