“Op zondagavond, nu een maand geleden, brak de brand uit in De Tagrijn. Ik voelde alleen maar pure paniek. Houtwerk, bekleding, de bar, alles sneuvelde terwijl de brandweer het vuur onder controle probeerde te krijgen. Door alles eruit te halen, voorkwamen ze dat de brand zou overslaan of doorsmeulen. De vloer in De Tagrijn … elke vierkante centimeter had ik zelf gelakt … nu stond iemand dat met een schep eruit te breken. Dat deed pijn, ik wilde die schep wel uit zijn handen rukken, maar daardoor kon het pand behouden blijven. Het koppie weer recht krijgen duurt even. Je ruikt nu de rooklucht nog en we zitten middenin de verwerking. Ik heb twee medewerkers, Joost en Jorn, en we hebben vaste gasten die hier al meer dan 20 jaar komen. We zitten allemaal in een rouwproces. Het heeft me nog meer doen beseffen dat ik niet De Tagrijn ben, maar dat we het samen doen, samen zijn we De Tagrijn, samen met onze gasten. Daarom heb ik Joost, Jorn en alle vaste gasten na de brand uitgenodigd om bij elkaar te zijn en onder woorden brengen wat het voor ons betekende. Maar ik weet ook dat we weer vooruit moeten denken en een stip op de horizon moeten zetten.
Eind 2017 werd ik eigenaar van De Tagrijn. Ik zit al 20 jaar in de horeca in Zwolle en heb 13 jaar voor Theo, de vorige eigenaar, gewerkt. Mijn hart lag hier, bij deze authentieke bruine kroeg. Ik heb veel gelaten zoals het was. Witte overhemden, leren schorten. We zorgen dat de glazen schoon zijn en de viltjes droog. Je wordt aan de tafel bediend, ook als het druk is. Valt je jas van je stoelleuning? Dan hangen wij die, zonder dat je het merkt, weer op. Dat is gastheerschap.
Gasten vragen of we wel weer dezelfde Tagrijn opbouwen. Natuurlijk blijft het concept van de oude vertrouwde bruine kroeg hetzelfde. We gaan snel beginnen met bouwen, dat is een feit. Iemand zei: als je doet wat je deed, dan krijg je wat je had. Dat heeft me aan het denken gezet. Door corona is ventilatie nu het toverwoord. Die mogelijkheid is er nu om dat meteen goed te doen. Wij hebben onszelf ook de vraag gesteld: wat is nu eigenlijk een café? Natuurlijk is dat het gebouw en het interieur, maar dat is niet het belangrijkste deel. Het is de bediening, de muziek en het gastheerschap, maar het allerbelangrijkste zijn onze gasten. Zij maken de zaak, daar doen we het voor. Ik kan niet wachten om weer gewoon met mijn vak en met mijn gasten bezig te zijn. Eigenlijk wil ik me helemaal niet bezighouden met de vraag welke tegeltjes er in het toilet moeten komen.
Ik heb in de afgelopen maand zoveel steun en medewerking gekregen. Mijn belangrijkste steun is mijn vrouw Linda. Zij is de sterke partner die altijd achter me staat, zij faciliteert, zij zorgt ervoor dat de boel thuis gewoon draait. Dankzij de gemeente kon ik weer snel aan de slag, tijdelijk, in het pand naast De Tagrijn. Daar hebben onze vaste gasten weer hun plekje gevonden. Een drankvergunning is gekoppeld aan een adres en je krijgt zomaar een drankvergunning, maar de gemeente Zwolle zorgde ervoor dat de vergunning binnen een dag verplaatst was naar het adres hiernaast. Ik heb een geweldige huurbaas met visie. En ik voel me vooral gesteund door de stad, dat was zo bijzonder! Er is een crowdfunding opgestart en binnen een week was er 15.000 euro opgehaald! Ik heb namen van de gevers voorbij zien komen, mensen die ik helemaal niet ken, oud-klasgenoten die ik al jaren niet gezien heb. Er kwamen anonieme envelopjes met geld door de brievenbus. Ongelofelijk! Ik voel me zo enorm door de inwoners van Zwolle gesteund. Wij denken er nu goed over na wat we met dat geld gaan doen. We moeten wat teruggeven aan de stad. De Tagrijn nog mooier maken.”
